Buka jest uosobieniem samotności. Jest zimnym i samotnym stworzeniem, którego boi się większość mieszkańców Doliny Muminków…
Ziemia zamarza pod Buką, a jej lodowata obecność pozostawia innych w smutnych myślach. Szuka ciepła i światła, ale zawsze jej to umyka, więc jej samotna wędrówka trwa.
Dość dziwnie wyglądająca, bezkształtna szara istota, Buka ma duże, pozbawione wyrazu oczy nad szerokim nosem i długi rząd zębów. Porusza się powoli, ale zaskakująco wdzięcznie, przesuwając się, marszcząc spódnice. Niewiele o niej wiadomo, ponieważ mówi bardzo mało – płacze lub warczy tylko, gdy jest niezadowolona i odpowiada jednym słowem, gdy musi – i ma tendencję do znikania, gdy dostaje to, po co przyszła.
„Jej samotność może wyjaśniać, dlaczego Buka zawsze stara się przyciągnąć ciepło i światło”.
Prawie wszyscy mieszkańcy Doliny Muminków boją się Buki, ale jednocześnie czują, że musi być bardzo samotna. Być może to właśnie ich tak niepokoi. Jej samotność może wyjaśniać, dlaczego Buka zawsze próbuje zbliżyć się do ciepła i światła. Niestety, jest ona niezmiennie rozczarowana swoimi próbami osiągnięcia tych rzeczy, ponieważ każdy ogień gaśnie, gdy ona podejdzie zbyt blisko.
Buka pojawia się po raz pierwszy w filmie ,,W Dolinie Muminków” (1948), kiedy podąża za Topikiem i Topcią do Domu Muminków po tym, jak ci ukradli jej coś cennego.
Pojawia się również w Zima Muminków (1957), ale najbardziej rzuca się w oczy w książce Tatuś Muminka i morze (1965). To właśnie w tej książce Muminek nawiązuje szczególną więź z Buką. Początkowo uważa ją za utrapienie, ponieważ odstrasza tajemnicze i nieuchwytne koniki morskie, z którymi tak bardzo chciałby się zaprzyjaźnić. Ale ostatecznie nawiązują pewnego rodzaju przyjaźń i zaczyna ją odwiedzać na plaży każdej nocy. Nawet gdy przybywa bez lampy naftowej, która jego zdaniem najbardziej interesowała Bukę, nagradza go śpiewem i tańcem. Właściwie to właśnie przy tej okazji Muminek jest mile zaskoczony, odkrywając, że ziemia, na której stała Buka, nie jest później zamarznięta…
Cytaty Buki:
- ,,Nie była szczególnie duża i nie wyglądała groźnie. Czuło się jednak, że jest ogromnie złośliwa i że potrafi tak siedzieć i czekać w nieskończoność. I to było straszne.’’(W Dolinie Muminków, 1948)
- ,,Buka włóczyła się po lodzie pogrążona we własnych myślach, których nikt nie znał’’(Zima Muminków, 1957)
- ,,Posuwała się wolno, ale jakoś to szło. Miała czas. Nie miała nic innego, jak tylko czas.”(Tatuś Muminka i morze, 1965)
- ,,Przyleciała żeglując po wodzie, otoczona chmurą zimna, jak czyjeś nieczyste sumienie, i wygramoliła się na brzeg.”(Tatuś Muminka i morze, 1965)
- „Nie ma innej Buki poza mną, jestem tylko ja. Jestem najzimniejszą istotą na świecie. Nigdy, nigdy nie jestem ciepła.”(Tatuś Muminka i morze, 1965)